Ο τελευταίος δρόμος του
Ο Μπρούνο Γκρένινγκ πεθαίνει στο Παρίσι στις 26 Ιανουαρίου 1959
Διάγνωση: καρκίνος του στομάχου σε προχωρημένο στάδιο
Στο τέλος του φθινοπώρου του 1958, ο Μπρούνο Γκρένινγκ πήγε στο Παρίσι με την δεύτερη σύζυγό του, την Josette, την οποία είχε παντρευτεί τον Μάιο του 1955, και εξετάστηκε από τον καρκινολόγο και φίλο Δρ. Pierre Grobon. Το αποτέλεσμα πολλών ακτινολογικών εξετάσεων έδειξε έναν καρκίνο στομάχου σε προχωρημένο στάδιο. Ο γιατρός Grobon θέλησε να τον εγχειρίσει αμέσως, αλλά ο Μπρούνο Γκρένινγκ αρνήθηκε.
Επέστρεψε στην Γερμανία και προετοίμασε τον εορτασμό των Χριστουγέννων των κοινοτήτων. Στις 4 Δεκεμβρίου, κατέγραψε σε μαγνητοταινία τα λόγια που έπρεπε να ακουστούν στις διάφορες κοινότητες. Έπειτα γύρισε πάλι στο Παρίσι με την γυναίκα του. Εν τω μεταξύ ο γιατρός Grobon είχε πληροφορήσει τον εξέχοντα ειδικό στην χειρουργική του καρκίνου, τον διδάκτορα Bellagner. Σ’ αυτού την κλινική, που ήταν στην οδό Henner, όχι μακρυά από την Μονμάρτη, έγινε η επέμβαση στις 8 Δεκεμβρίου. Το αποτέλεσμα ήταν φοβερό για τους γιατρούς: ήταν ακόμη πολύ χειρότερο απ’ αυτό που οι ακτινογραφίες είχαν αφήσει να υποτεθεί – δεν ήταν πλέον εγχειρίσιμο. Η πληγή ξανακλείστηκε αμέσως.
Εκπληκτικά ταχεία ανάρρωση
Η Josette Γκρένινγκ έγραψε γι’ αυτό το θέμα: «Δεν μπόρεσαν εντούτοις να καταλάβουν ότι η εξωτερική εμφάνιση του Μπρούνο πρόδιδε τόσο λίγο τις φοβερές εσωτερικές οδύνες του, το ότι μπορούσε ακόμη να αναπνέει κανονικά, ότι ο μεταβολισμός του λειτουργούσε ακόμη άψογα κατά τις τελευταίες εβδομάδες, ότι η ανάλυση του αίματός του ήταν άριστη. Κανονικά σ’ αυτό το προχωρημένο στάδιο, επέρχονται έμετοι με την ελάχιστη λήψη τροφής και ο ασθενής, σκληρά δοκιμαζόμενος, θα πεθάνει αργά από πείνα. Στον Μπρούνο, τίποτε από αυτά δεν εκδηλώθηκε.»
Προς έκπληξη των γιατρών του, ανέρρωσε πολύ γρήγορα και επέστρεψε στην Γερμανία όπου πέρασε τις γιορτές των Χριστουγέννων. Στα μέσα Ιανουαρίου, συνάντησε, για μια διάρκεια τριών ημερών, τους διευθύνοντες του νέου συλλόγου και καθόρισε τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να συνεχιστεί το έργο. Οι δύο άνδρες δεν υποπτεύτηκαν καθόλου ότι αυτή ήταν η τελευταία τους συνάντηση με τον Μπρούνο Γκρένινγκ.
Εγχείρηση στο Παρίσι κατά την διάρκεια μιας καταιγίδας
Στις 21 Ιανουαρίου, πήρε το αεροπλάνο για να επιστρέψει στο Παρίσι. Μία εγχείριση είχε καταστεί απαραίτητη λόγω μιας εντερικής απόφραξης. Στις 22 Ιανουαρίου 1959, στις 9 η ώρα το πρωί – ακριβώς την ώρα όπου η διαδικασία αναθεώρησης άρχιζε στο Μόναχο – ο Μπρούνο Γκρένινγκ εγχειρίστηκε για μια ακόμη φορά. Χρειάστηκε να υποφέρει αυτό που ο ίδιος είχε καταφέρει να αποτρέψει σε αναρίθμητους ανθρώπους∙ δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να βοηθήσει τον εαυτό του.
Εκείνο το πρωί, ενώ βρισκόταν υπό αναισθησία, μια βίαιη καταιγίδα ξέσπασε απότομα στο Παρίσι. Η γυναίκα του Μπρούνο Γκρένινγκ παρέθεσε: «στις 22 Ιανουαρίου 1959, ενώ ο σύζυγός μου βρισκόταν ακόμη υπό αναισθησία, μια καταιγίδα ξέσπασε απότομα πάνω στο Παρίσι, σκοτεινιάζοντας την γαλήνια και διαυγή ατμόσφαιρα εκείνης της ημέρας. Έκανε τόσο σκοτάδι που αναγκαστήκαμε ν’ ανάψουμε το φώς καταμεσήμερο. Η νοσοκόμα εξέφρασε την έκπληξή της σχετικά με μια τόσο βίαιη καταιγίδα. Τις μέρες που ακολούθησαν την εγχείρηση, η θερμοκρασία και ο σφυγμός του Μπρούνο ήταν τελείως κανονικές. Σηκώθηκε μάλιστα δύο φορέ και κάθισε σε μια πολυθρόνα.»
«Πλήρης εσωτερική καύση»
Στις 25 έπεσε σε κώμα και την επαύριο, στις 26 Ιανουαρίου 1959, στις 13ω:46΄, ο Μπρούνο Γκρένινγκ πέθανε στην κλινική της οδού Henner από καρκίνο, όπως έγραψε ο γιατρός στην πράξη θανάτου. Ήταν πραγματικά καρκίνος; Ο γιατρός Bellanger είχε πει μετά την δεύτερη επέμβαση: «Η καταστροφή μέσα στο σώμα του Μπρούνο είναι τρομακτική, είναι μια ολική εσωτερική καύση. Το ότι μπόρεσε να ζήσει τόσον καιρό και χωρίς να υποφέρει από φρικτούς πόνους είναι ένα μυστήριο για μένα.»
Ο Μπρούνο Γκρένινγκ είχε ήδη πει πολλά χρόνια πριν: «Όταν θα μου απαγορεύσουν να εξασκώ την δραστηριότητά μου, θα καώ εσωτερικά.»
Νεκρολογία
Μια επιστολή του γιατρού Grobon, που απευθύνθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1959 στην χήρα, μαρτυρεί για τον τρόπο με τον οποίο ο Μπρούνο Γκρένινγκ δέχτηκε το πικρό του πεπρωμένο. «Αυτές (οι φροντίδες που παρείχαν οι γιατροί στον Μπρούνο Γκρένινγκ) δεν ήταν παρά φυσικές και πρέπει να ομολογήσω ότι έτυχαν τεράστιας υποστήριξης από το θάρρος, την θέληση και την αξιοσημείωτη προσωπικότητα του Μπρούνο Γκρένινγκ. (...)»
Ο γιατρός Bellanger εξέφρασε ακόμη τον θαυμασμό του προς τον Μπρούνο Γκρένινγκ, σ’ ένα γράμμα που έγραψε τον Δεκέμβριο του 1974: «ο Μπορύνο Γκρένινγκ ήταν ένα παλληκάρι, ένας άνθρωπος μεγάλης αξίας, μεγάλης επιμονής∙ και η αξιοπρέπειά του έναντι του πόνου και του θανάτου προκαλεί ακόμη και σήμερα τον θαυμασμό.»
Μετά από την αποτέφρωση του σώματος, δεν απαγγέλθηκε πλέον μία οριστική ετυμηγορία
Το σώμα του Μπρούνο Γκρένινγκ αποτεφρώθηκε σ’ ένα αποτεφρωτήριο στο Παρίσι και η υδρία θάφτηκε στο νεκροταφείο του Ντίλλεμπουργκ.
Η δίκη κηρύχτηκε λήξασα λόγω του θανάτου του κατηγορουμένου και μια οριστική ετυμηγορία ουδέποτε απαγγέλθηκε.
Καθένας μπορεί να επιτύχει μόνος του βοήθεια και ίαση
Ο «γιατρός-θαύμα του Χέρφορντ», που είχε φέρει την σωτηρία σε χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπων, πέθανε μόνο και εγκαταλειμένος σ’ ένα μικρό δρομάκι του Παρισιού. Γιατί έπρεπε να γίνει έτσι; Γιατί χρειάστηκε να υποστεί τόσο μεγάλες θλίψεις; Γιατί δεν μπόρεσε να βοηθήσει τον εαυτό του;
Η Grete Häusler (1922 – 2007), η οποία πέτυχε η ίδια ιάσεις, η οποία ήταν συνεργάτις του Μπρούνο Γκρένινγκ για πολλά χρόνια και ιδρύτρια του «Κύκλου των Φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ», έγραψε γι’ αυτό το θέμα στο βιβλίο της με τίτλο Το βίωμα της ίασης είναι αλήθεια: «Ο Μπρούνο Γκρένινγκ έκανε πολύ καλό κατά την διάρκεια της βραχείας παρουσίας του στη Γη. Το χάρισμα να βοηθάει και να θεραπεύει του δόθηκε κατά την γέννηση. Παντού όπου πήγαινε, συνέβαιναν θαυμαστά πράγματα, ανεξήγητα με την λογική. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό το 1949. Ύστερα από τις μεγάλες ιάσεις που έλαβαν χώρα στο Χέρφορντ, ενώ μιλούσαν γι’ αυτόν στην χώρα και στο εξωτερική, μια απαγόρευση να θεραπεύει του επιβλήθηκε μόλις μετά από τρεις μήνες. Τον κατεδίωξαν, τον κυνήγησαν, τον υπέβαλαν σε μια μεγάλη δίκη και θέλησαν να τον τιμωρήσουν και να τον καταδικάσουν. Γιατί; Ποιός έβλαψε; Κανέναν, αλλά έκανε τόσο καλό σε χιλιάδες άτομα∙ μια βοήθεια την οποία δεν θα μπορούσαν να έχουν από κανένα ανθρώπινο ον. Θέλησαν να τον τιμωρήσουν αυτόν τον αθώο. Αθώο, του απαγόρευσαν να κάνει αυτό που ο Θεός του ζήτησε να κάνει – να βοηθάει τους ανθρώπους! Χρειάστηκε να υποστεί πικρά αυτήν την κακία. Στο Παρίσι, στην αντικαρκινική κλινική της οδού Henner, μέσα σε μεγάλες οδύνες, κάηκε εσωτερικά απ’ αυτό το ίδιο θεραπευτικό ρεύμα το οποίο του απαγόρευσαν να μεταδώσει. Ο νόμος των ανθρώπων θέλησε να του το απαγορεύσει στην Γερμανία. Βρέθηκε έτσι κατηγορούμενος ως εγκληματίας, ανάμεσα σ’ όλα τα ψεύδη και σ’ όλες τις συκοφαντίες. Μόνος και σιωπηλά – κανένας φίλος δεν το υποπτευόταν – έφερε μέχρις εσχάτων όλη την θλίψη της ανθρωπότητας. Κι επρόκειτο για ένα φορτίο να σηκώσει, αλλά δεν απέβη επί ματαίω! Έπρεπε να γίνει έτσι, δεν ήταν πλέον δυνατόν να βοηθήσει τους ανθρώπους διαφορετικά.»
Και στο βιβλίο της Ζω για να μπορέσει η ανθρωπότητα να συνεχίσει να ζει, γράφει: «Όσο για την χρήση της λέξης ‘θυσία’, θά ’πρεπε εμείς οι άνθρωποι, να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Εν προκειμένω πάντως, όταν ο Μπρούνο Γκρένινγκ πέθανε στο Παρίσι, αυτή η λέξη, φορτισμένη με όλη την βαρύτητά της, περιγράφει την αλήθεια.»
Μόνον έτσι μπόρεσε να εκπληρωθεί ο λόγος του, έτσι καταγράφεται στις μέρες μας σε πολλές μαρτυρίες επιτυχίας: «Όταν δεν θα είμαι πλέον στην Γη ως άνθρωπος, δηλαδή όταν θα έχω εγκαταλείψει το σώμα μου, τότε η ανθρωπότητα θα φτάσει στο σημείο όπου ο καθένας θα μπορεί, από μόνος του να λάβει βοήθεια και ίαση.“
Συνέχιση της μεγάλης δίκηςΣυνέχιση της μεγάλης δίκης
Διαδικασία έφεσης και παραπομπή στον άρειο πάγο
Μειονεκτική θέση του Γκρένινγκ
κατά την διαδικασία της έφεσης, τον Ιανουάριο του 1958, ο Μπρούνο Γκρένινγκ ζημιώθηκε από το γεγονός ότι δεν ήταν ο ίδιος αλλά το δημόσιο υπουργείο που έκανε έφεση. Δεν ήταν μόνον αυτή η αμέλεια του τότε δικηγόρου του που τον έβλαψε, αλλά επίσης η διστακτική διάθεση των αποδεικτικών στοιχείων στον καινούριο δικηγόρο-σύμβουλο του Γκρένινγκ που δυσχέρανε την προετοιμασία των συζητήσεων. Ένα άλλο μειονέκτημα ήταν η πολύ μεγαλύτερη πεποίθηση με την οποία, σε σύγκριση με την πρώτη ακρόαση, παρουσιάστηκαν οι μάρτυρες κατηγορίας. Φαινόταν να είχαν συμφωνήσει σχετικά με την «απαγόρευση του γιατρού».
Φυλάκιση και πρόστιμο με αναστολή, «ένα όνειδος» χωρίς να διαλευκανθεί το ζήτημα των ιάσεων
Έτσι η ετυμηγορία ήταν αυτήν την φορά: Οκτώ μήνες κάθειρξη για ανθρωποκτονία εξ αμελείας και 5000 γερμανικά μάρκα πρόστιμο για παράβαση του νόμου περί των παραΐατρικών πρακτικών ιατρών. Η απόφαση του δικαστηρίου εκδόθηκε με αναστολή.
Η βαρώνη Anny Ebner von Eschenbach, η οποία είχε παρευρεθεί τόσο την πρώτη όσο και την δεύτερη ακρόαση, χαρακτήρισε την δικαστική απόφαση «όνειδος για την Γερμανία».
Ο Μπρούνο Γκρένινγκ εξήγησε ότι τιμωρήθηκε για το καλό που έκαμνε. Λυπήθηκε που, κατά τη διάρκεια όλης της δίκης, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει πώς συνέβαινε μια ίαση, ούτε καν οι ίδιοι του οι δικηγόροι. Αν είχαν εμβαθύνει αυτό το ερώτημα, θα διαπίστωναν ότι ο τρόπος δράσης του δεν είχε τίποτε το κοινό με μια ιατρική αγωγή. Η δίκη θα είχε χρειαστεί να ανασταλεί. Ωστόσο η διευκρίνηση αυτού του ερωτήματος δεν ενδιέφερε κανέναν στο δικαστήριο. Είχαν μια προκατειλημμένη ιδέα για τον Γκρένινγκ και δεν είχαν την διάθεση να παρεκλίνουν απ’ αυτήν.
Αίτηση για παραπομπή στον άρειο πάγο λίγο πρίν τον θάνατο
Αλλ’ ούτε αυτό δεν απετέλεσε το τέλος της δίκης. Αυτήν την φορά, ήταν ο Μπρούνο Γκρένινγκ που ζήτησε μια παραπομπή στον άρειο πάγο. Η ημερομηνία ακρόασης καθορίστηκε για τις 22 Ιανουαρίου 1959 ενώπιον του εφετείου του Μονάχου. Αλλά αυτή δεν επρόκειτο να λάβει χώρα διότι ο Μπρούνο Γκρένινγκ πέθανε κατά τον ίδιο μήνα.
«Ο λόγος του εξορκίζει την αρρώστεια»
Οι ιάσεις συνεχίζουν να συμβαίνουν παρά τις δίκες και την απαγόρευση θεραπείας
Εξωτερική ίαση και εσωτερικός μετασχηματισμός
Κατ’ αυτές τις συζητήσεις και τους αγώνες, η δράση του Μπρούνο Γκρένινγκ συνεχίστηκε. Έτσι ο εξειδικευόμενος στην ιατρική δημοσιογράφος, Δρ. Horst Mann, έγραψε το 1957 σε μια σειρά άρθρων με τίτλο «Ο λόγος του εξορκίζει την ασθένεια» που εκδόθηκε στο περιοδικό Neuen Blatt:
«Την επαύριον πήγα από το Hamelin στο Springe, κωμόπολη στις όχθες του Deister. Μιά κοινότητα είχε ιδρυθεί εκεί της οποίας η αρχική αιτία ήταν η ίαση ενός αριθμού ατόμων. Και εκεί επίσης βίωσα αυτό το γεγονός, όπως και προηγουμένως σε διάφορα μέρη του Schleswig-Holstein, στα Augsburg, Hamelin, Βιέννη, Plochingen και σε άλλες πόλεις: άνθρωποι σηκώθηκαν και μου μίλησαν για τις ασθένειές τους. Μου ανέφεραν τους γιατρούς τους οι οποίοι τους νοσήλευσαν. Διηγήθηκαν την ίασή τους χάρις στον Μπρούνο Γκρένινγκ. Και ήταν πάντα έτοιμοι να σηκώσουν το χέρι και να ορκιστούν.
‘Όταν ήμουν βρέφος, μου είχαν ήδη εξαρθρώσει τους δύο γοφούς’ διηγήθηκε η πεντηκονταετής Ιουλία Prohnert από το Αννόβερο. ‘Αργότερα δεν μπορούσα να βαδίσω παρά μόνο με πατερίτσες. Ο γιατρός δεν μπορούσε παρά να ανακουφίζει τους πόνους μου. Όταν άκουσα μια διάλεξη του κυρίου Γκρένινγκ, ένοιωσα μια δυνατή αντίδραση. Η πλάτη μου, η οποία ήταν ήδη εντελώς κυρτωμένη, επανορθώθηκε. Μπορούσα να βαδίζω πάλι. Δεν είχα υποτροπές...’
‘Είχα ρευματισμούς στις αρθρώσεις και βασανιζόμουν διαρκώς από εξανθήματα και αποστήματα. Ο κύριος Γκρένινγκ με απήλλαξε’ είπε ο Wilhelm Gabbert από το Hamelin.
‘Μόνον η μορφίνη μπορούσε να με βοηθήσει να υπομείνω τις διαταραχές της χοληδόχου κύστεώς μου’ διηγήθηκε ο Kurt Severit d’ Everstorf. ‘Ευχαριστώ τον Μπρούνο Γκρένινγκ που με απήλλαξε από αυτούς τους πόνους.’
‘Είχα έναν πολύ έντονο διαβήτη, ανέφερε ο Robert Thies de Springe, αλλά αυτό που ήταν ακόμη πιο ανησυχητικό, ήταν η αδυναμία του καρδιακού μυός. Αυτές οι δύο παθήσεις δεν με κάνουν πλέον να υποφέρω σήμερα. Ευχαριστώ γι’ αυτό τον κύριο Γκρένινγκ.’
Θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς αυτόν τον κατάλογο. Άνθρωποι όλων των ηλικιών μου διηγήθηκαν τις εμπειρίες τους∙ άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Πολλές ασθένειες αναφέρθηκαν, από τους πονοκεφάλους περνώντας από τις νευρικές φλεγμονές, τις ισχυαλγίες, τις νεφρικές διαταραχές και τις διαταραχές της χοληδόχου κύστεως, μέχρι τις καρδιακές παθήσεις και τις παραλυσίες.
Αλλά είναι ακόμη κάτι άλλο που με συγκίνησε βαθιά. Πολλοί διηγήθηκαν πολύ ανοιχτά μπροστά σε όλους τους ακροατές ότι είχαν, χάρις στον Γκρένινγκ, μια εσωτερική μεταμόρφωση. Το κυνήγι της επιτυχίας και η εγωιστική συμπεριφορά αντικατεστάθησαν από μια εσωτερική γαλήνη και μια στάση αλληλεγγύης.»
Η εμπιστοσύνη καθιστά δυνατή την επιτυχία για τον καθένα
Ο Δρ. Horst Mann γράφει ακόμη: «Καθ’ όλες αυτές τις συνομιλίες με ανθρώπους που αισθανόταν θεραπευμένοι μέσω του Μπρούνο Γκρένινγκ, ένα ερώτημα μου γεννιόταν όλο και περισσότερο. ‘Η ίαση ήταν δυνατή σε κάθε άτομο – ή ακόμη πιο τολμηρά – για κάθε ασθένεια; Που ήταν τα όρια της δύναμης που έβγαινε από τον Μπρούνο Γκρένινγκ; Δεν υπήρχαν κίνδυνοι; (…)
Κατά την τελευταία μου επίσκεψη του έθεσα αυτή την ερώτηση. ‘Δεν μπορώ ούτε θέλω να εξαναγκάσω κανέναν’ μου απήντησε. ‘Αν κάποιος κλείνεται και δεν έχει την διάθεση να αφήσει την δύναμη της τάξης να αναπτυχθεί εσωτερικά, τότε λείπει κι από μένα επίσης η διάθεση να επέμβω. Τότε συμβουλεύω μόνον αυτό το άτομο να διαρρήξει την κλειδαριά του Κακού που εμποδίζει την ίαση.’
Είχα ακόμη ένα ερώτημα: ‘Κάθε ασθένεια διαφέρει κατά την επικινδυνότητα’ του είπα. ‘Ας υποθέσουμε ότι ένας ασθενής με βαριά πάθηση, καταδικασμένος από πολλούς γιατρούς, σας αναζητήσει μέσω ενός γιατρού ο οποίος αγωνίζεται ακόμη για τον ασθενή του. Θα μπορέσετε να βοηθήσετε;’
‘Ναί’, είπε ο Γκρένινγκ χωρίς δισταγμό. ‘Ααν ο ασθενής πιστεύει σ’ αυτό και ο γιατρός έχει εμπιστοσύνη στον τρόπο του, η επιτυχία δεν θα λείψει. Η κοινή εμπιστοσύνη θα κινητοποιήσει στον ασθενή δυνάμεις που δεν υποψιάζεται κανείς. Συμβαίνει συχνά όταν ο ασθενής αρπάζει το τελευταία σωσίβιο που η επιτυχία έρχεται ταχύτερα.’»
Διαχωρισμός από σύλλογο Γκρένινγκ/em>
Ήρθε η ώρα να υποστεί των συνεπειών της προκληθείσης ζημίας
Η στενομυαλιά και η γραφειοκρατία προκαλούν την αδράνεια ως προς το πρόστιμο
Τον Οκτώβριο του 1957, μια διαφωνία έλαβε χώρα μεταξύ του Μπρούνο Γκρένινγκ και της διοικητικής επιτροπής τουσυλλόγου Γκρένινγκ. Με την στενοκέφαλη γραφειοκρατία του, ο σύλλογος είχε έντονα βλάψει τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Το αίτιο αυτής της διαμάχης ήταν η ετυμηγορία σύμφωνα με την οποία ο Μπρούνο Γκρένινγκ θα έπρεπε να πληρώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα 2000 γερμανικά μάρκα ως πρόστιμο. Καθώς δεν έπαιρνε χρήματα και, ως εκ τούτου, δεν είχε τα αναγκαία οικονομικά μέσα, η διοικούσα επιτροπή του συλλόγου Γκρένινγκ είχε αποφασίσει, ήδη από την αρχή της δίκης, να συνδράμει στα έξοδα. Αλλά η ανάληψη πληρωμής του προστίμου αμφισβητήθηκε από την διοικητική επιτροπή. Θέλησαν στη συνέχεια να διαπιστώσουν μέσω μακροσκελών γραφειοκρατικών διαδικασιών εάν η ένωση είχε την υποχρέωση να πληρώσει τα απαιτούμενα 2000 γερμανικά μάρκα. Και μόνον έπειτα θα τους απασχολούσε η εξεύρεση αυτού του ποσού. Έτσι ήταν προβλέψιμο ότι τα αναγκαιούντα χρήματα δεν θα έφθαναν στον Μπρούνο Γκρένινγκ – αν πράγματι γινόταν έτσι – παρά μόνο υπερβολικά αργά. Ο σύλλογος θα παρέμενε έτσι άπραγος, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο Μπρούνο Γκρένινγκ, στην αδυναμία του να πληρώσει το πρόστιμο, διέτρεχε τον κίνδυνο να πάει στην φυλακή. Εξ αυτού του γεγονότος προέκυψε μία ανοιχτή σύγκρουση και τελικά μια ρήξη.
Κακόπιστοι φίλοι
Ο Μπρούνο Γκρένινγκ προσέγγισε στις 62 σελίδες του ισολογισμού του των δραστηριοτήτων του συλλόγου όλα τα σημεία στα οποία αυτός τον έβλαψε. Εν περιλήψει εξήγησε: «Άν κάνω σήμερα συγκρίσεις ανάμεσα στον προηγούμενό μου περίγυρο (τους επιχειρηματίες Meckelburg, enderlin, Schmidt και Hülsmann) και στον τωρινό μου περίγυρο (μέλη της διοικητικής επιτροπής του συλλόγου), καταλήγω στο ίδιο τελικό αποτέλεσμα: Σήμερα προέκυψε τελικά το ίδιο αποτέλεσμα όπως και τότε. Σήμερα αυτοί πού λένε ότι είναι οι μεγαλύτεροι φίλοι μου, οι πλησιέστεροι και οι καλύτεροι, δεν έκαναν τίποτε άλλο από εκείνους του παρελθόντος. Εκείνη την εποχή, ανέντιμοι υποκριτές με εξαπάτησαν. Σήμερα, είναι φίλοι που αστόχησαν στο καθήκον τους παραμένοντας παθητικοί όταν λόγω δίκης, καταδικών, και λόγω της άρνησης να με βοηθήσουν, διότι δεν μπορούσα να πάω στις κοινότητές μου ελλείψει αυτοκινήτου, διότι δεν ανέλαβαν καμμία ενέργεια ενάντια στην δυσφημιστική εκστρατεία του τύπου, διότι έσπειραν μόνον την σύγχυση, διότι απλούστατα δεν ήταν εκεί όταν είχα ανάγκη ανθρώπων που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να με υποστηρίξουν με την γνώση και την θέση τους στην κοινωνία, δεν έγινε δυνατόν να πραγματοποιηθεί ο σκοπός για τον οποίο είμαι εδώ πάνω σε τούτη την Γη.
Κανένας απ’ αυτούς τους φίλους δεν υποθήκευσε τον εαυτό του για να με ελευθερώσει, κανένας δεν είχε το θάρρος να λάβει αληθινά θέση υπέρ εμού. Τίποτε δεν συνέβη. Κατά γραφειοκρατικό και μικροπρεπή τρόπο έλαβαν αποφάσεις επί αποφάσεων. Κανείς δεν έλαβε αληθινά την όποια υποχρέωση για μένα, κανείς δεν ενήργησε αληθινά με όλο το είναι του για να με απαλάξει απ’ όλους αυτούς τους δικαστικούς αγώνες, ενάντια στον τύπο, για το αυτοκίνητο που δεν λειτουργούσε πλέον, ενάντια στη λάσπη και στην συκοφαντία, κ.λπ., και δεν στάθηκε μπρός μου για να μου επιτρέψει να κάνω αυτό για το οποίο βρίσκομαι εδώ, πάνω σ’ αυτήν την Γη: να μεταδώσω την ζωτική δύναμη στους ανθρώπους και να τους οδηγήσω στην πίστη.
Το ότι έχω γι’ αυτό ανάγκη από ηρεμία, το ότι δεν πρέπει συνεχώς να ενοχλούμαι από εξωτερικές επιρροές αυτού του κόσμου, το ότι έχω ανάγκη ενός αληθινού προστατευτικού οχυρώματος για να αφήσω να δράσει ελεύθερα αυτό που μου δόθηκε, κανείς δεν το σκέφτηκε, κανείς από τους φίλους μου, από αυτούς που θέλουν να είναι φίλοι μου. Κι αυτό είναι ντροπή και για μένα απογοητευτικό:
- Οι επιχειρηματίες θέλησαν να βγάλουν το κέρδος τους, αναγνωρίστηκαν ως κακοί άνθρωποι.
- φίλοι του συλλόγου Γκρένινγκ είναι υπερβολικά νωθροί, υπερβολικά αδιάφοροι, υπερβολικά ράθυμοι, δεν θέλω να πω κακεντρεχείς.
Και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Δεν απελευθερώθηκα. Πολλοί από τους φίλους της διοικητικής επιτροπής του συλλόγου Γκρένινγκ δεν κράτησαν τις υποσχέσεις τους. Μονάχα με φίμωσαν με όλα αυτά τα μέτρα.»
Η αποτυχία του συλλόγου
Ο Weisser παραιτήθηκε και σύλλογος Γκρένινγκ, ο οποίος ουδέποτε κατάφερε να επιτύχει την εγγραφή του στον κατάλογο των συλλόγων, διελύθη λίγο αργότερα. Αντικαταστάθηκε από τον Σύλλογο για την προώθηση των θεμελίων μιας φυσικής ψυχοπνευματικής ζωής, που ιδρύθηκε το 1958, πρόεδροί του ήταν ο Erich Pelz για την Γερμανία και ο Alexander Loy για την Αυστρία. Αλλά αυτός ο τελευταίος σύλλογος που δημιουργήθηκε ενώ ο Μπρούνο Γκρένινγκ ήταν εν ζωή δεν επρόκειτο, ούτε αυτός, να φέρει αυτό που προσδοκούσε. Το όνομά του ούτε κάν αναφέρθηκε στο καταστατικό.
Η μεγάλη δίκη (1955 – 1957)
Κατηγορία για ακούσια ανθρωποκτονία και αθώωση συνοδευόμενη από οριστική απαγόρευση ιάσεων
Στις 4 Μαρτίου 1955 το δημόσιο υπουργείο κατηγόρισε πάλι τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Γιά μια ακόμη φορά του προσήψαν μια παράβαση του νόμου περί των παραϊατρικών πρακτικών ιατρών. Τον κατηγόρησαν επί πλέον για ανθρωποκτονία εξ αμελείας σε μια άλλη περίπτωση.
Ο Γκρένινγκ διαψεύδει τον ισχυρισμό ότι υποσχέθηκε μια ίαση και ότι απαγόρευσε την επίσκεψη σε γιατρό
Μετά την λήψη της έγκλησης σε δίκη, απευθύνθηκε στους φίλους του: «Αγαπητοί φίλοι μου! Τώρα τελευταία, όλος ο τύπος και το ραδιόφωνο διέδωσαν ένα νέο που αφορά κατά το μάλλον ή ήττον εμένα για να σας πληροφορήσει ότι το δημόσιο υπουργείο του Μονάχου στήριζε μια κατηγορία για ανθρωποκτονία εξ αμελείας εναντίον του. Ότι τάχα, υποσχέθηκα στα τέλη του 1949, την ίαση σε μια νέα κοπέλα 17 ετών η οποία έπασχε από TBC και την εμπόδισα να δει έναν γιατρό και να πάει σε σανατόριο. Ότι ήμουν υπεύθυνος για τον θάνατο αυτού του νέου ατόμου. Όποιος άκουσε ή διάβασε αυτά τα νέα με καθαρό νου θα έχει αναγνωρίσει ποιόν σκοπό επιδιώκουν: να προκαλέσουν την σύγχυση στους φίλους μου και να εμποδίσουν όλα τα άτομα σε αναζήτηση βοήθειας να ενδιαφερθούν στενώτερα για τις προσπάθειές μας και για την γνώση που διαδίδω. Επιζητούν με όλα τα μέσα να φρενάρουν τόσο την δραστηριότητά μου όσο και την δική σας και εκείνην του συλλόγου Γκρένινγκ. Είναι πολύ προφανές ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά απ’ ότι τα παρουσιάζουν! Δεν έχω καμμιά ανάγκη να δώσω εξηγήσεις στους φίλους μου γι’ αυτό το θέμα. Αυτοί γνωρίζουν ότι δεν δίνω ‘υποσχέσεις ίασης’ και δεν αποτρέπω ποτέ κανέναν από το να συμβουλευτεί έναν γιατρό.»
Περιέργως καθυστερημένη συνέχιση της δικαστικής έρευνας
Ο Γκρένινγκ συνεχίζει: «Αθωώθηκα το 1952. Δεν είναι παράξενο το ότι η ‘υπόθεση Kuhfuss’, η οποία συνέβη στα τέλη του1949/1950, δεν έχει ήδη εξεταστεί κατά την δίκη του 1951/1952 τότε που είχαν συγκεντρωθεί όλα τα αποδεικτικά στοχεία; Δεν προκαλεί έκπληξη ότι η ανάκριση για το νέο άνοιγμα μιας δίκης εναντίον μου έλαβε χώραν ακριβώς την στιγμή που το κοινό μάθαινε ότι στις 22 Νοεμβρίου 1953 ότι ο σύλλογος Γκρένινγκ είχε ιδρυθεί στο Murnau! Διότι από τον Ιανουάριο του 1954, πολλοί αρχηγοί κοινότητας, φίλοι και μέλη του συλλόγου παρακολουθήθηκαν και ανακρίθηκαν από την αστυνομία.»
Μάρτυρες υπεράσπισης μη δεκτοί, μάρτυρες κατηγορίας ευπρόσδεκτοι
Η δίκη πραγμάτωση της δίκης διήρκεσε αρκετά πέραν των δύο ετών. Η υπεράσπιση του Μπρούνο Γκρένινγκ εμποδίστηκε με σφοδρότητα. Σχεδόν όλοι οι μάρτυρες υπεράσπισης δεν έγιναν δεκτοί, αντιθέτως εκείνοι της κατηγορίας έγιναν δεκτοί. Ανάμεσά τους βρισκόταν επίσης δύο παλιοί συνεργάτες του Γκρένινγκ: ο Ευγένιος Enderlin και ο Otto Meckelburg. Ιδιαιτέρως ο Meckelburg – συγκατηγορούμενος κατά την πρώτη δίκη – επιτέθηκε με αιχμηρούς όρους κατά του Γκρένινγκ. Χρησιποποίησε όλα τα μέσα για να τον βλάψει. Έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο ως προς την κατηγορία για ακούσια ανθρωποκτονία. Η περίπτωση συνέβη όταν αυτός ήταν «μάνατζερ» του Μπρούνο Γκρένινγκ.
Ο χειρισμός της διαφοράς της Ρούθ Κούφους
Τον Νοέμβριο του 1949, ο υπάλληλος του Ταμιευτηρίου, Εμίλιος Κούφους, και η θυγατέρα του Ρούθ, ηλικίας 17 ετών, πάσχουσα από μία αμφοτερόπλευρη πνευμονική φυματίωση, είχαν έρθει σε μία διάλεξη του Μπρούνο Γκρένινγκ. Ο Γκρένινγκ είχε διαπιστώσει αμέσως ότι δεν μπορούσε κανείς να την βοηθήσει πλέον και εξέφρασε αυτήν την διαπίστωση σ’ έναν παρευρισκόμενο γιατρό. Ωστόσο ο Meckelburg τον ενοχλούσε έντονα και απαιτούσε να αναλάβει την περίπτωση. Έτσι έλαβε χώρα μια προσωπική συνάντηση μεταξύ του Μπρούνο Γκρένινγκ και της Ρούθ Κούφους μετά την διάλεξη. Ο Γκρένινγκ παρώτρυνε την ασθενή και προέτρεψε τον πατέρα της να πάνε για μια ιατρική εξέταση μετά από εννέα ημέρες. Ήθελε να πετύχει μ’ αυτόν τον τρόπο να τεθεί η νέα κοπέλα, η οποία δεν ήθελε πλέον τίποτε ν’ ακούσει για τους γιατρούς, υπό ιατρικό έλεγχο. Ο πατέρας είχε διαβεβαιώσει ότι θα το αναλάβανε.
Η ανταλλαγείσα αλληλογραφία κατά την περίοδο που ακολούθησε κανονίστηκε από τον Meckelburg και δεν έφτασε μέχρι τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Δεν ξανάκουσε να γίνεται συζήτηση για την Ρούθ Κούφους παρά τον Μάιο του 1950. Στο μεσοδιάστημα, ο πατέρας της είχε στείλει θερμές παρακλήσεις στον Γκρένινγκ, ικετεύοντάς τον να τους επισκεφθεί. Ο Meckelburg δεν είχε μεταφέρει τα γράμματα αλλά οργάνωσε αυτοβούλως – εν αγνοία του Γκρένινγκ – μια συνάντηση με τον κύριο Κούφους. Είχε πληροφορήσει γι’ αυτήν τον Γκρένινγκ λίγο πρίν από την ορισθείσα ημερομηνία και τον είχε εξαναγκάσει να τον συνοδεύσει.
Ο Meckelburg είχε υποστηρίξει αργότερα ότι ο Μπρούνο Γκρένινγκ είχε υποσχεθεί στην νεαρή κοπέλα ότι θα την θεραπεύσει. Στην πραγματικότητα, ήταν ο ίδιος (ο Meckelburg) ο οποίος είχε διαβεβαιώσει τον πατέρα ότι θα εξανάγκαζε τον Γκρένινγκ να το κάνει. Ο Meckelburg είχε δει σ’ αυτόν τον υπάλληλο του Ταμιευτηρίου μια καλή χρηματική πηγή από την οποία θέλησε να επωφεληθεί, αλλά γι’ αυτό είχε την ανάγκη του Γκρένινγκ. Λίγο μετά απ’ αυτήν την επίσκεψη ο Γκρένινγκ αποχωρίστηκε τον Meckelburg.
Μια μεγάλη κατηγορία που έγινε εναντίον του Γκρένινγκ ήταν ότι είχε απαγορεύσει στην Ρούθ Κούφους να ζητήσει την φροντίδα ενός γιατρού. Αλλά, εντελώς τουναντίον, είχε ο ίδιος στείλει την νεαρή κοπέλα σ’ έναν γιατροό, πράγμα που ακόμη και μάρτυρες κατηγορίας επιβεβαίωσαν, από την πρώτη κι όλας συνάντηση. Σε μια διαδιφωνική εκπομπή το φθινόπωρο του 1949, είχε συμβουλεύσει επίσης στον κόσμο να προβαίνουν σε μια ιατρική εξέταση μέχρι τέλους». Συμβούλευε πάντοτε στα άτομα που ζητούσαν βοήθεια να έχουν εμπιστοσύνη στους γιατρούς των.
Η Ρούθ Κούφους, που είχε ήδη υποστεί πολλές οδυνηρές θεραπείες, είχε αρνηθεί κάθε επί πλέον θεραπευτική αγωγή. Πέθανε στις 30 Δεκεμβρίου 1950 από την ασθένεια.
Μια ιατρική πραγματογνωμοσύνη επιβεβαιώνει το αδύνατον της ίασης
Από ιατρικής άποψης, ο Δρ. Freihofer προσπάθησε να διευκρινίσει την περίπτωση Κούφους. Σ’ ένα σχόλιο πραγματογνωμοσύνης, γράφει: «Παρατηρώντας αντικειμενικά τα γεγονότα, κάθε μή σχετικός πρέπει να συμπεράνει, όπως επίσης διετύπωσε το Γραφείο Υγείας του Säckingen, ότι δεν υπήρχε καμμία ελπίδα ίασης, σύμφωνα με ανθρώπινο υπολογισμό, δεδομένης ‘της πολύ σοβαρής κατάστασης’ η οποία, σύμφωνα με μια ιατρική έκθεση, ‘απειλούσε την ζωή’ ή ‘την έθετε σε κίνδυνο’. Ομοίως, κάθε έντιμος γιατρός, μη έχων την οίηση να πιστεύει ότι, έχοντας στην κατοχή του τα πλέον πρόσφατα φάρμακα, θα μπορούσε να αντιπαρέλθει την ανάγκη των δυνάμεων της φύσης, θα πρέπει να επικροτήσει την πραγματογνωμοσύνη του καθηγητή Lydtin του Μονάχου, σύμφωνα με την οποία ‘δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι πριν από τις 5 Νοεμβρίου 1949 μια ίαση ήταν πολύ πιθανή’. Κατά την γνώμη μου, είναι περισσότερο από εκπληκτικό ότι η ασθενής έζησε μάλιστα μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου 1950, εις τρόπον ώστε η επήρεια του Γκρένινγκ έχει προεκτείνει την ζωή της. Συνοπτικά, θα ήθελα να κλείσω το σχόλιο της πραγματογνωμοσύνης λέγοντας ότι οι διαβεβαιώσεις κατά τις οποίες ‘υπήρχαν πιθανότητες ίασης’ και ότι ‘η ζωή της ασθενούς Κούφους θα μπορούσε ακόμη να διαρκέσει περισσότερο αν ο κύριος Γκρένινγκ δεν την είχε ποτέ πλησιάσει’ δεν μπορούν να γίνουν μετά βεβαιότητος ούτε να θεμελειωθούν.»
Άθλια δικαστική κρίση
Στα τέλη του 1957, έλαβε χώρα μία ακρόαση στο κακουργοδικείο του Μονάχου. Ο Μπρούνο Γκρένινγκ αθωώθηκε όσον αφορά την ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Καταδικάστηκε σε πρόστιμο 2000 γερμανικών μάρκων για παράβαση του νόμου περί των παραϊατρικών πρακτικών γιατρών.
Αν και η απόφαση φαινόταν εκ πρώτης όψεως θετική, ήταν κάτι το απαράδεκτο στα μάτια του. Αυτή ισοδυναμούσε με μια οριστική απαγόρευση δράσης. Από λάθος του δικηγόρου του, ο οποίος εκτίμησε την ετυμηγορία πολύ πιο θετική από όσο ο Γκρένινγκ, δεν ήταν αυτός που έκανε έφεση αλλά το δημόσιο υπουργείο. Η δεύτερη ακρόαση έλαβε ξανά χώρα στο Μόναχο στα μέσα Ιανουαρίου 1958.
Ο σύλλογος Γκρένινγκ
Ελπίδα δυνατότητας για ελέυθερη δράση χάρις στον σύλλογο
Για να μπορέσει να έχει πρόσβαση σε ένα μέγιστο αριθμό ατόμων παρά την απαγόρευση ιάσεων ο Μπρούνο Γκρένινγκ είχε δημιουργήσει κοινότητες στις αρχές της δικαετίας του πενήντα. Σ’ αυτές είχε δώσει διαλέξεις και προσανατολίσει όλη την δραστηριότητά του προς την μετάδοση της γνώσης του σ’ εκείνους που αναζητούν βοήθεια.
Νομική προστασία και επανεκλεγείσα διοικητική επιτροπή
Στις 22 Νοεμβρίου 1953, ίδρυσε τον σύλλογο Γκρένινγκ στο Murnau/Seehausen, ο οποίος έπρεπε να εγγραφεί στον κατάλογο των συλλόγων, θέτοντας έτσι την δράση του υπό νομική προστασία. Μεταγενέστερες συγκρούσεις με τον νόμο περί των παραϊατρικών πρακτικών ιατρών έπρεπε έτσι να αποφευχθούν οριστικά.
Το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου Γκρένινγκ απαρτιζόταν, μεταξύ άλλων, από τον κόμητα Zeppelin, τον κόμητα Matuschka, την βαρώνη Anny Ebner von Eschenbach, τον επικεφαλής αρχιτέκτονα Hermann Riedinger και τον διευθυντή Constantin Weisser καθώς και τον Rudolf Bachmann ως συνιδρυτή, από τον οποίο ο σύλλογος αποχωρίστηκε γρήγορα. Ο Μπρούνο Γκρένινγκ διορίστηκε πρόεδρος δια βίου.
Η απληστία για κέρδος του γραμματέα υπερισχύει του συμφέροντος των ασθενών
Ο δημοσιογράφος και λέκτορας της Χαϊδελβέργης, Egon Arthur Schmidt, έγινε ο γραμματέας του συλλόγου. Ήδη στο Χέρφορντ, συντάχθηκε στο πλάϊ του «γιατρού θαύμα» και είχε δημιουργήσει τον σύλλογο των φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ. Αλλά αυτός ο σύλλογος δεν λειτούργησε σύμφωνα με τις προσβλέψεις του Μπρούνο Γκρένινγκ και είχε πολύ γρήγορα διαλυθεί. Ο Γκρένινγκ αποχωρίστηκε από τον Schmidt γιατί αυτός είχε υπεξαιρέσει τα χρήματα των δωρεών.
Το 1952 ο Schmidt απευθύνθηκε πάλι στον Μπρούνο Γκρένινγκ, δηλώνονται ότι έχει αναγνωρίσει τα αδικήματά του. Τον παρακάλεσε να του επιτρέψει να βοηθήσει στην οικοδόμηση του έργου και ο Μπρούνο Γκρένινγκ τον προσέλαβε ως συνεργάτη. Έτσι ο Schmidt είχε μια επιπλέον ευκαιρία να δείξει αν επιθυμούσε το συμφέρον του ασθενούς ή μόνον εκείνο του δικού του βαλαντίου.
Το 1955, ο Μπρούνο Γκρένινγκ αποχωρίστηκε οριστικά από τον Schmidt, καθώς ο τελευταίος δεν άλλαξε τον τρόπο σκέψης του. Προσπαθούσε πάντα να εκμεταλλευτεί τις ικανότητες του Γκρένινγκ. Όπως η κυρία Hülsmann στο παρελθόν, προέβη σε πολλές δίκες εναντίον του, θέλοντας να πάρει πίσω εκ των υστέρων τα οφέλη από την εθελοντική εργασία του.
Ο σύλλογος υπάρχει για να βοηθάει τον Γκρένινγκ ή ο Γκρένινγκ για να βοηθάει τον σύλλογο;
Ο Constantin Weisser και ο Hermann Riedigner ανέλαβαν την διεύθυνση του συλλόγου. Εκ πρώτης όψεως αυτό φάνηκε πολλά υποσχόμενο γιατί ήταν κοινωνικοί άνθρωποι και οι γνωριμίες τους μπορούσαν να είναι χρήσιμες για το έργο. Αλλ’ αυτό περιελάμβανε επίσης τον ρίσκο να ενεργούν ενάντια στην θέληση του απλού εργαζόμενου του οποίου το μορφωτικό επίπεδο δεν αντιστοιχούσε στο δικό τους.
Η εξέλιξη πήγε πράγματι προς αυτήν την κατεύθυνση με το πέρασμα του χρόνου και οι δύο άνδρες δεχόταν όλο και δυσκολότερα τις προτάσεις του Μπρούνο Γκρένινγκ. Φαινόταν να ξεχνούν τελείως ότι ο σύλλογος έφερε όχι μόνον το όνομά του αλλά και ότι υπήρχε για λογαριασμό του. Ο σύλλογος Γκρένινγκ δεν εξυπηρέτησε τελικά τίποτε περισσότερο από τα δικά τους συμφέροντα. Έχασαν τελείως από τα μάτια τους τον σκοπό ο οποίος ήταν να έρχονται εις βοήθειαν των πασχόντων ανθρώπων. Φαινόταν να μην θέλουν να δεχθούν ότι οι ιάσεις διενεργούντο από τον Μπρούνο Γκρένινγκ και όχι από τον σύλλογο.
Έτσι, σιγά σιγά, ο σύλλογος Γκρένινγκ εξελίχθηκε στο αντίθετο απο ό,τι θα έπρεπε. Για τον άνθρωπο του οποίου το όνομα έφερε, έγινε μια φυλακή η οποία, αντί να του παρέχει μια ελευθερία δράσης, τον φίμωνε όλο και περισσότερο.
Η πρώτη δίκη αφορώσα στην απαγόρευση ίασης (1951-1952)
Η δράση του Γκρένιγκ μπορούσε να συγκριθεί με την εξάσκηση της ιατρικής;
Ενοχοποίηση για παράνομη εξάσκηση της ιατρικής
Το 1951/52, ο Μπρούνο Γκρένινγκ εμφανίστηκε για πρώτη φορά μπροστά στο δικαστήριο του Μονάχου για παράνομη εξάσκηση της ιατρικής. Αν, το 1949, η δραστηριότητά του είχε ακόμη θεωρηθεί από το υπουργείο Εσωτερικών της Βαυαρίας ως γνήσια πράξη αγάπης, εξομοιώθηκε εις το εξής με μια θεραπευτική πράξη κατά την ιατρική έννοια του όρου.
Η κατηρογία στηρίχτηκε στον νόμο περί παραϊατρικών πρακτικών γιατρών του 1939 ο οποίος καταργούσε την παλαιά ελευθερία να θεραπεύει κανείς, καθώς αυτή προοριζόταν για τους γιατρούς ναζί.
Αυτο που συνηγορεί υπέρ και αυτό που συνηγορεί κατά μιας προσβολής κατά του νόμου περί των παραϊατρικών πρακτικώνγιατρών
Ο Μπρούνο Γκρένιγνκ αθωώθηκε πρωτόδικα και δευτερόδικα. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου του Μονάχου δήλωσε στην ετυμηγορία του τον Μάρτιο του 1952:
«Το Δικαστήριο θα εύρισκε ανόητο να καταδικάσει τον κατηγορούμενο επι τη βάσει μια μονόπλευρης πραγματογνωμοσύνης. Διότι η διαβεβαίωση ότι η δραστηριότητα του Μπρούνο Γκρένινγκ εμπίπτει στον νόμο περί των παραϊατρικών πρακτικών γιατρών είναι περισσότερο από αμφίβολη, δεδομένου ότι αναπτύσσεται σ’ έναν τομέα ακόμη ελάχιστα εξερευνηθέντα σήμερα.»
Κατά την εκδίκαση της έφεσης, η αθωότητα του Μπρούνο Γκρένινγκ επιβεβαιώθηκε πλήρως, αλλά η δραστηριότητά του καθορίστηκε σαφώς ως θεραπευτική πράξη κατά την έννοια του νόμου περί των παραϊατρικών πρακτικών ιατρών:
«Ο κατηγορούμενος εξάσκησε έτσι, χωρίς άδεια και χωρίς να είναι γιατρός, μια δραστηριότητα με στόχο την διαπίστωση, την ίαση ή την ανακούφιση ασθενειών, πόνων ή φυσικών βλαβών σε ανθρώπινα όντα, πράγμα που θεωρείται ως ιατρική δραστηριότητα κατά την έννοια του νόμου περί των παραϊατρικών πρακτικών ιατρών. [...]»
Ένα «λάθος» που αποκλείει την ενοχή σημαίνει απαγόρευση ίασης
Η ετυμηγορία του δικαστηρίου έλεγε ακόμη: «Μια καταδίκη του κατηγορουμένου δεν μπορούσε να επακολουθήσει διότι αυτός έσφαλλε ως προς τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά των πράξεων που σχετίζονται με την εξάσκηση της ιατρικής και επομένως δεν ενήργησε κατά τρόπον εσκεμμένον. Αυτό το σφάλμα αποκλείει κάθε ενοχή.»
Το σφάλμα απέκλειε κάθε ενοχή του Μπρούνο Γκρένινγκ και διασαφηνίστηκε με μια απόφαση του δικαστηρίου. Η αθώωση που ακολούθησε ισοδυναμούσε με μια δικαστική απαγόρευση να κάνει ιάσεις. Έκτοτε ο Μπρούνο Γκρένινγκ έπρεπε να γνωρίζει ότι η δράστη του ήταν απαγορευμένη καθότι καθοριζόμενη ως παράνομη εξάσκηση της ιατρικής κατά τους όρους του νόμου. Οι αληθινοί λόγοι της πράξης του, σύμφωνα με τους οποίους ο τρόπος ενέργειάς του δεν έχει καμμία σχέση με την θεραπευτική πράξη υπό την ιατρική έννοια του όρου, δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ.
