Uzdrowienie z porażenie połowicze po krwotoku mózgowym

Pani A. K. (58), (Niemcy)

W sierpniu 1976 r., w wieku 44 lat, miałam udar mózgu z krwotokiem mózgowym

średniego stopnia, z powodu którego przeleżałam sześć tygodni w klinice

uniwersyteckiej. Odtad moja lewa połowa ciała była sparaliżowana. Byłam leczona

kroplówkami i masażami oraz gimnastyka lecznicza. Moja lewa ręka i lewa noga

były jednak nadal porażone, jak przedtem, tak że nie byłam zdolna ani do

samodzielnego zadbania o siebie, ani do codziennych prac domowych. Dalsze

regularne masaże i gimnastyka lecznicza dawały powoli mała poprawę. I tak, na

wiosnę 1977 r. byłam w stanie poruszać się samodzielnie po domu o dwóch kulach

inwalidzkich. W 1981 r. otrzymałam dla porażonej nogi plastykowa szynę od kolana

do kłębów stopy, tak że mogłam się trochę lepiej poruszać. Odkad miałam ta

szynę, używałam już tylko prawej kuli inwalidzkiej. Mogłam teraz chodzić po

schodach; powłóczac noga. Nie było jednak możliwe chodzenie poza domem lub

przejście dłuższych odcinków drogi. Ten stan porażenia trwał nadal niezmiennie

przez następnych osiem lat.

Podczas wprowadzenia do nauki Bruno Gröninga w październiku 1989 r. poczułam

siłę i ciepło w całym ciele. Ósmego dnia po wprowadzeniu przeżyłam uzdrowienie.

Leżałam na ławce kuchennej podczas poobiedniej drzemki, kiedy nagle

przestraszona obudziłam się w poczuciu, że mogę chodzić. Wstałam więc i

przeszłam przez kuchnię oraz schody do ogrodu i tam spacerowałam, zupełnie bez

kul, laski i szyny. Lewa stopę mogłam w pełni postawić bez przeginania się, a

noga poruszać zupełnie tak jak chciałam, także i lewa ręka odzyskała pełna siłę.

Podczas badań kontrolnych u lekarzy specjalistów w latach 1990 i 1991 dwaj

neurolodzy nie stwierdzili już porażenia.