شاهد عينی آنی فون إشِنباخ
" شوهرِ پزشکِ آن خانم باورش نمی شد که همسرش شفا يافته باشد"
برونو گرونينگ در سال های 1950/51 مُدّتی در "خانه غريبان" واقع در گرِفلينگ به سُخنرانی می پرداخت. خانم آنی فون اشِنباخ در برخی از اين سخنرانی ها شرکت می نموده، و واقعه های زيادی را که در اين جلسات به وقوع می پيوسته، ثبت می نموده است. خاطره زيرين از آن جُمله است:
" يکبار خانم رنگ پريده ای را که بر روی صندلی چرخدار نشسته بود به داخل سالن آوردند. آن خانم به هنگام سخنرانی از هوش رفت، و چنين به نظر می رسيد که مُرده است. برونو گرونينگ نظری کوتاه به سوی خانم انداخته و همسر و ديگر کسانی که دلواپس در اطراف خانم ايستاده بودند را تسلّی داد.
بعد از حدود نيم ساعت ، آن خانم به خود آمد، دست و پای خويش را دراز نموده و در حالی که گونه هايش گُل انداخته بود از صندلی چرخدار بلند شده و به سوی برونو گرونينگ به راه افتاد. با گام هائی لرزان، و با قيافه ای مبهوت و چشمانی درخشنده.
برونو گرونينگ: "بَه بَه، خانم عزيز چقدر قشنگه که آدم دوباره بتواند بر روی پاهای خود بايستد، و ضربان قلبش طبيعی باشد! ولی نبايد زياد عجله بکنيد، پيکرتان را بايد با طُمأنينه به وظايفش آشنا سازيد!"
وقتی خانم می خواست تشکُّر بکند، برونو گرونينگ گفت: خُدا را شُکرگزار باشيد! من فقط يک وسيلۀ کوچک الهی هستم، اکنون ثابت نمائيد که مخلوق صالح خدا هستيد! "
آقائی که آن خانم را به داخل آورده بود از جا برخاسته و با لحنی هيجانزده گفت: "آقای گرونينگ، من شوهر اين خانم هستم و شغلم طبابت است، برای من، همسرم غير قابل علاج بود، و من از هيچ عملی در راه بهبود وی فروگذاری نکرده بودم. ولی او آروز داشت، پيش شما بيايد. من فکر می کردم که همسرم در ميان راه از دست خواهد رفت، زيرا هر حرکتی برای وی با خطر از دست دادن زندگی همراه بود. اين معجزۀ باور نکردنی مرا بسی منقلب و متأثّر نموده است.
وی گريه کنان صندلی چرخدار را به بيرون هُل داده و سپس به همراه همسرش بر روی صندلی نشسته و دو ساعت تمام به گفتار برونو گرونينگ گوش سپرد. دائم سرش را به سوی زنش چرخانده و تماشايش می نمود، او می بايست به سيمای شاد و حاکی از خرسندی همسرش عادت می کرد.
