Διανυθείσα διαδρομή και καθοριστικά στάδια της ζωής του

Προετοιμασία για την μελλοντική δράση του

Έτη μαθητείας επιβεβλημένα και διακοπέντα

Στο τέλος του δημοτικού σχολείου, ο Μπρούνο Γκρένινγκ φοίτησε σε μια εμπορική σχολή. Αλλά χρειάστηκε να διακόψει την εκπαίδευσή του ύστερα από δυόμισι έτη κατά την επιτακτική απαίτηση του πατέρα του. Ο αρχιτεχνίτης κτίστης θέλησε ο γιός του να μάθει επίσης το επάγγελμα του κτίστη. Έμαθε λοιπόν εκείνο του ξυλουργού αλλά ούτε και σ’ αυτό έφτασε στο τέλος της εκπαίδευσής του. Οι μεταπολεμικές οικονομικές διαταραχές τον εμπόδισαν. Τρεις μήνες πριν από την περάτωση της μαθητείας του, η εταιρία στην οποία εκπαιδευόταν χρειάστηκε να κλείσει λόγω έλλειψης παραγγελιών. Στη συνέχεια έβγαζε το επιζήν με τις πιό ποικίλες δραστηριότητες. Ο Egon Arthur Schmidt γράφει γι’ αυτήν την περίοδο:

«Είχε επιτυχία σε όλες τις εργασίες που αναλάμβανε»

«Διάφοροι συνάδελφοι στην εργασία του μου διηγήθηκαν ότι είχε την ιδιαιτερότητα να έχει επιτυχία με όλες τις εργασίες που αναλάμβανε, είτε επιδιώρθωνε ωρολόγια, συσκευές ραδιοφώνου είτε εργαζόταν ως κλειδαράς. Ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός στα τεχνικά θέματα. Ούτε ποτέ δίστασε να κάνει τις πιο σκληρές εργασίες και τις πιο εξουθενωτικές σωματικά. Ως λιμενεργάτης τραβούσε το σκοινί όπως οποιοσδήποτε από τους συντρόφους του. Αυτό δεν το θεωρούσε μυστήριο γιατί αυτό αποτελούσε μέρος της διαδρομής που τον περνούσε μέσα από τις βαθιές κοιλάδες πριν να τον κάνει να φτάσει στις κορυφές. Ένα παλιό κινεζικό γνωμικό λέει: “Όποιος δεν πέρασε ποτέ από τη 'λάσπη' (χαμημλά), δεν θα γίνει ποτέ άγιος”. Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες παλιών του συντρόφων μία από τις οποίες έφτασε σε μένα πρόσφατα και κατά την οποία το άτομο που είχε εργαστεί ένα χρόνο μαζί με τον Μπρούνο Γκρένινγκ λέει απλά και ανεπιφύλακτα ότι έχει μια καλή ανάμνηση απ’ αυτόν και ότι ήταν ο καλύτερος και ο εντιμότερος συνάδελφος που γνώρισε ποτέ.»

Γάμος και οικογενειακό πεπρωμένο

Παντρεύτηκε εικοσιενός ετών, αλλά η γυναίκα του δεν είχε καθόλου κατανόηση. Θέλησε να τον περιορίσει σε μια ζωή αστικής οικογένειας και θεωρούσε τις ιάσεις σαν μια “τρέλα”. Οι δυό γιοί Χάραλντ και Γκύντερ γεννημένοι το 1931 και 1939 πέθαναν και οι δύο στην ηλικία των 9 ετών. Αν και αμέτρητοι άνθρωποι είχαν ήδη βρει την ίαση μέσω του Μπρούνο Γκρένινγκ, η Γερτρούδη Γκρένινγκ δεν πίστεψε στην θεραπευτική δύναμη του συζύγου της. Δεν εμπιστεύτηκε σ’ αυτόν τα παιδιά αλλά στους γιατρούς. Αλλά η παραδοσιακή ιατρική δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Τα δύο αγόρια πέθαναν στο νοσοκομείο, ο Άραλντ το 1940 στο Ντάντσιχ, ο Γκύντερ το 1949 στο Ντίλλενμπουργκ. Για τον Μπρούνο Γκρένινγκ ήταν βαριές δοκιμασίες. Χρόνια ακόμη αργότερα δάκρυζε όταν μιλούσε για τους γιούς του.

Έτσι η περίοδος ανάμεσα στους δύο πολέμους ήταν γι’ αυτόν μια προετοιμασία για την μελλοντική δράση του. Χρειάστηκε να περάσει πολλές πικρές εμπειρίες για να μπορέσει να καταλάβει τους ανθρώπους σε οποιαδήποτε κατάσταση και να νοιώσει την αγωνία τους.

Βοηθώντας αντί πυροβολώντας - στο μέτωπο και στην αιχμαλωσία

Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στρατολογήθηκε το 1943 στην Βέρμαχτ. Υπήρξαν προστριβές με τους ανωτέρους του. Καθώς αρνιόταν να πυροβολήσει ανθρώπους, τον απείλησαν με στρατοδικείο. Τελικά χρειάστηκε εν τούτοις να πάει στον μέτωπο. Τραυματίστηκε, φυλακίστηκε από τους Ρώσους και απελάθηκε, διωγμένος από τη πατρίδα, το 1945 στην Δυτική Γερμανία.

Σ’ ένα ρωσικό χωριό, κατέστησε δυνατή την πρόσβαση στα αποθέματα τροφίμων του στρατού για τους άμαχους οι οποίοι απειλούνταν από λιμό. Στην αιχμαλωσία, αγωνίστηκε για να επιτύχει καλύτερο ιματισμό, κατάλυση και διατροφή για τους συντρόφους του. Βοήθησε πολλούς να γιατρευτούν από οιδήματα οφειλόμενα στην κακή διατροφή. Μέσα στην φρίκη του πολέμου, δεν σκότωσε κανέναν αλλά βοήθησε αμέτρητους ανθρώπους.

Χωρισμός του ζεύγους και μέριμνα για τους άλλους

Απελευθερώθηκε τον Δεκέμβριο του 1945, οργάνωσε την καινούρια του ζωή στο Ντίλλενμπουργκ στην Έσση και έφερε εκεί την οικογένειά του. Ωστόσο, μετά τον θάνατο του δεύτερου γιού του και μπροστά στην θέληση της γυναίκας του να του απαγορεύσει κάθε φιλανθρωπική δραστηριότητα, την χώρισε. Αισθανόταν υποχρεωμένος να ενεργήσει έτσι ώστε να επωφεληθούν όλοι οι άνθρωποι από τις θεραπευτικές δυνάμεις τις οποίες διέθετε. Έλεγε: «Δεν ανήκω σε κάποιον ιδιαιτέρως, ανήκω στην ανθρωπότητα.»

Στις αρχές του 1949, ο δρόμος του τον οδήγησε στην περιοχή του Ρούρ. Χάρις στις αφηγήσεις κάποιων ιαθέντων ατόμων, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έστρεφαν την προσοχή τους προς τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Πήγαινε από το ένα σπίτι στο άλλο, πάντα εκεί όπου τον χρειαζόταν, όπου ασθενείς ζητούσαν την βοήθειά του. Ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο μέσα σε μια περιορισμένη περίμετρο μέχρι την στιγμή που, τον Μάρτιο του 1949, έλαβε την πρόσκληση ενός μηχανικού από το Χέρφορντ να επισκεφτεί τον γιό του.