Interview met getuige uit die tijd mevrouw L. Schlüter

Genezing van doofheid, blindheid, verlammingen in Herford – Grönings uitstraling zei meer dan duizend woorden

01-Menschen-am-Wilhelmsplatz7 Het Westfaalse Herford was de plaats waar het werk van Bruno Gröning in grote omvang begon. Ook de pers nam er notitie van en bracht verslag uit. Van heinde en verre kwamen de hulpzoekenden bij duizenden om hier hulp en genezing te ervaren. Tussen de vele mensen stond mevrouw Schlüter met haar blinde schoonmoeder, die lichamelijk erg zwak was, voortdurend hulp nodig had, zoals bij het aankleden, de dagelijkse verzorging enz.

Mevrouw Schlüter vertelt het volgende: „Ik vernam door een geïllustreerd weekblad over de vele genezingen. Onder andere waren er ook foto's te zien die het gebeuren daar in Herford weergaven. Ik zei bij mezelf dat ik daar met mijn schoonmoeder naartoe moest!

Dicht opeen gepakt, als haringen in een ton, stonden wij daar temidden van deze vele mensen voor het huis op Wilhelmsplatz nr. 7. Rechts van ons bevonden zich ca. 30 mensen die in rolstoelen zaten. Wij allen wachtten en wachtten. Niemand heeft gesproken. Allen waren vol spanning en keken omhoog naar het balkon waarop Bruno Gröning moest verschijnen. Het was al heel laat in de avond. Daar kwam iemand op het balkon om ons te vertroosten. Hij zei dat Bruno Gröning nog bij andere hulpzoekenden was. ‚Heb geduld! Bruno Gröning komt beslist!‘ En zo volhardden wij drie dagen en nachten.

Opeens stond Bruno Gröning daar, ieder verheugde zich. Bruno Gröning zei dat wij allen de hulp en de genezing zoeken en dat God de grootste Arts van alle mensen is. Daarna moedigde hij de verlamden aan de rolstoelen te verlaten. ‚Jullie kunnen lopen, sta op!‘ Niemand deed het. Opnieuw bemoedigde Bruno Gröning de verlamden om vertrouwen in God te hebben en op te staan. ‚Geloof toch dat jullie het kunnen, sta op!‘ Toen stond de één na de ander uit zijn rolstoel op. Ze konden lopen! Niemand kon het begrijpen. Allen waren sprakeloos. De mensen huilden bij deze aanblik.

Toen zei Bruno Gröning: ‚De blinden en doofstommen vraag ik naar de ingang van het huis te komen.‘ Nu ging ik daar met mijn schoonmoeder heen, waar hij ondermeer ook met haar sprak. Daar bij de ingang van het huis nam Bruno Gröning ook bij een moeder haar ca. twee jaar oud doofstom kindje van de arm. De heer Gröning streelde het kind en sprak ermee. Later hield hij een stemvork bij het oor van het kind. Daarop draaide het kind zijn hoofd. Het was nu duidelijk te zien dat het kind nu kon horen. Een ander kind werd ziende. Dat waren de aangrijpendste taferelen die ik ooit in mijn leven gezien heb.

Later gingen wij weer naar huis. Mijn schoonmoeder is zo ver ziende geworden, dat ze zich vrij en alleen in huis kon bewegen. Haar algemene toestand werd beter, zodat ze geen hulp bij het aankleden en de dagelijkse verzorging meer nodig had.

Bruno Gröning was bescheiden en eenvoudig gekleed, zoals iedereen. Toch straalde hij liefde uit zoals geen ander. Men kon onmiddellijk vertrouwen in hem hebben. Zijn uitstraling zei eenvoudig meer dan duizend woorden.“

Dokumentarfilm

Documentaire:
"Het fenomeen
Bruno Gröning"

Data filmvoorstellingen in vele steden wereldwijd

Grete Häusler-Verlag

Grete Häusler uitgeverij: Een grote keus uit boeken, tijdschriften, CD’s, DVD’s en kalenders

fwd

Wetenschappers aan het woord: Interessante aspecten van de leer van Bruno Gröning