Intervjuo kun tiutempa atestantino E. Süffert
Saniĝo je astmo en Munkeno
Najbarino renkontigis min kun s-ro Gröning en Munkeno. Ŝi sciis, ke dum ĉ. 14 jaroj mi suferas fortan astmon kaj ke ofte forlasis min la volo por vivi.
Mi estis afable akceptita. Bruno Gröning sidis malantaŭ skribotablo, mi antaŭ ĝi, kun brakoj kaj gamboj ne krucitaj. Bruno Gröning petis min spiri trankvile kaj profunde. Tion ni ambaŭ faris, kio estis por mi stranga kaj ridiga. Enen...elen...enen...elen. Tiam mi ricevis varmegan senton en la gamboj. S-ro Gröning alparolis min pri la bone saniĝintaj operaciospuroj. Pri tio mi antaŭe diris eĉ ne unu vorton. Li klarigis al mi, ke li sentas ĉion en si kaj tiel ricevas la scion. Li sciis pri mia iama infekta iktero, ke nokte mi devis ofte ellitiĝi por ellasi urinon kaj ke ofte plurajn tagojn mi ne povis ellasi ekskrementon. Bruno Gröning sciis simple ĉion. Nun mi ne plu emis ridi. Li petis min plue spiri. Tiam mi ricevis malbonan atakon kaj mi havis la senton, kvazaŭ roko kuŝas sur mi. S-ro Gröning spiris same laŭte kiel mi. Subite, mallonge antaŭ sufokiĝo, mi ricevis senton, kvazaŭ energio trafluus mian korpon de la kapo ĝis en la ventron. Post tio mi povis bone kaj libere spiradi. En la nokto mi dormis tiel trankvile, ke mia edzo vekis min. Li volis konstati, ĉu mi ankoraŭ vivas. Antaŭe mi pli sidis ol kuŝis en la lito. Mi aŭdis min fajfi, kvazaŭ rapida trajno enveturus en la stacidomon de Munkeno.
Ĉe la renkontiĝo mi sentis, ke Bruno Gröning havas tre fortan internan vivon. Mi spertis spiritan ligon de li al mi. Bruno Gröning donis al mi tri staniolfolietojn, kiujn mi metu sur la bruston kaj ventron. Li diris, ke tiam mi povos bone spiradi. Tion mi faris tiel. Ekde tiu tempo mi neniam plu ricevis atakon.
