Tiutempa atestanto Gottfried Kalz
"La informo ‘Ŝi povas marŝi!’ disvastiĝis kvazaŭ neregebla fajro"
La patrino de mia kolego estis katenita dum 25 jaroj al rulseĝo. Kiam la temo Bruno Gröning leviĝis, mi diris: "Provu, venigu la viron …" Estis, mi kredas, en 1956. Ili kontaktis Brunon Gröning, kaj li promesis viziti iun matenon.
Kiam Bruno Gröning aperis, kelkaj konatoj de familio W. venis pro scivolo. La maljuna s-ino W. estis levita el la lito kaj metita en rulseĝon vidalvide de Bruno Gröning. Neniu rajtis resti en la ĉambro, ĉiuj devis foriri el ĝi.
Nur maljuna s-ino W. kaj s-ro Gröning restis tie. Tre atente ni ceteraj aŭskultis ekstere ĉe la ĉambra pordo, ĉu ni povas ion aŭdi. Subite ni aŭdis laŭte kaj klare la vortojn de Bruno Gröning: "Ekstaru kaj marŝu …" Mi povas ĵuri, ke la maljuna damo antaŭe ne povis fari eĉ unu paŝon! Kiam ni aŭdis tiujn vortojn, nenio plu povis teni nin antaŭ la pordo. Ni ĵetmalfermis ĝin kaj vidis, ke la maljunulino nun povas iri. La edzino de mia kolego volis helpeme teni la manon de sia bopatrino, sed Bruno Gröning diris, ke s-ino W. povas sola marŝi. Ŝi vere ekstaris kaj marŝis, libere, tute sola! Venis en la okulojn de ĉiuj larmoj, estis apenaŭ kredeble, sed ni spertis kaj vidis propraokule tion!
Bruno Gröning nek hipnotis nek tuŝis la maljunan s-inon W. Li nur rigardis firme en ŝiajn okulojn kaj diris: "Ekstaru …" Kaj vidu, ŝi marŝis.
Mi pensis tiam: "Ĉu ja ekzistas Dio?" Estis neniu homo en la ĉambro, kiu ne ploris pro ĝojo. Estis simple kuntira sperto. Krom tio, Bruno Gröning diris: "Vin povas nun marŝi."
S-ino W. iĝis la ĉefa konversacitemo de la kvartalo. Tio estis sensacio. La informo cirkulis kvazaŭ neregebla fajro: "Ŝi povas marŝi!" Ene de tre mallonga tempo venis ĉ. 200 homoj, kiuj volis vidi kiel s-ino W. marŝas. Ŝi iris tien kaj reen sur la strato kaj montris ĝin al la homoj.
Bruno Gröning postulis neniom da mono pro sia vizito. Mi povas raporti nur bonon pri li, li havas tute apartan disradiadon. La saniĝo de s-ino W. daŭradis.
