1949 - en brillumo de publika atento
La agado de Bruno Gröning en Herford
Miloj da malsanuloj kaj helposerĉantoj sieĝas Gröning
La naŭjara Dieter Hülsmann estis jam dum longa tempo katenita al la lito. Li suferis je progresiva muskola distrofio, kaj neniu el la konsultitaj kuracistoj kaj profesoroj povis helpi al li. Post kiam Bruno Gröning okupiĝis pri la knabo, la infano povis denove marŝi. Inĝeniero Hülsmann – ekstreme impresita de la subita saniĝo de sia filo – petis la gaston resti. Li volis inviti aliajn malsanulojn, kiujn laŭ Hülsmann la miraklulo helpos.
Bruno Gröning akceptis la proponon, kaj de tago al tago venis pli da helposerĉantoj. Ĉiam pli da homoj eksciis pri la mirindaj okazaĵoj ĉirkaŭ Bruno Gröning. Post tre mallonge lia nomo estis ĉies paroltemo. La gazetoj raportis pri la "mirakla kuracisto", kaj en la brita zono li fariĝis la temo de la tago. Miloj venis al Wilhelmsplatz kaj homamasoj sieĝis la domon.
Manfred Lütgenhorst de la tagĵurnalo Münchener Merkur skribis la 24an de junio 1949 i. a.: "Kiam antaŭtagmeze je 10.30h mi alvenis en Herford, staris antaŭ la malgranda duetaĝa domo ĉe Wilhelmsplatz ĝis mil homoj. Estis nepriskribebla bildo de mizero. Sennombraj paralizuloj en rulĉaroj, aliaj , kiuj estis portataj de familianoj, blinduloj, surdmutuloj, patrinoj kun mense vegetantaj kaj paralizitaj infanoj, maljunaj virinetoj kaj junaj viroj amasiĝis kaj ĝemis. Preskaŭ cent aŭtoj, kamionoj, kaj busoj staris sur la placo, kaj ĉiuj venis de malproksime."
Lameco, stomakaj ulceroj, blindeco: "S-ro Gröning alrigardis min, kaj nun mi estas plene sana."
Manfred Lütgenhorst daŭrigis: "’Ĉu vi kredas, ke vi saniĝos?’ mi demandis la malsanulojn. Ili kapjesis. ‚Vi devintus esti ĉi tie hieraŭ’, unu respondis al mi. ‚S-ro Gröning estis en Viersen en Rejnlando, kaj ĉi tie sur la korto kvin paralizuloj ekstaris kaj hejmeniris sanaj. Telesanigo – la korto sanigis ilin.’ La aliaj malsanuloj konfirmis tion.
Mi pluiris tra la amaso kaj stenografis iliajn mirindajn rakontojn. Tiuj ĉi solaj sufiĉus por plenigi libron. Kiam mi ekbruligis cigaredon, juna viro apud mi diris: ‚Bonvolu vendi al mi unu!’ Li portis uniforman jakon kaj aspektis kiel reveninto el Rusio. Mi donis al li la cigaredon. Li ekbruligis ĝin kaj petole diris: ‚Rigardu, nun mi denove povas ĉion fari mem.’ Dume li movis sian dekstran brakon kun la fingroj kaj sian dekstran kruron. ‚Ĉu ankaŭ vi estis sanigita de Gröning?’ mi demandis. ‚Jes, en Rusio mi dekstraflanke paraliziĝis. S-ro Gröning alrigardis min, kaj nun mi estas denove plene sana. Mi ankoraŭ ne povas kompreni tion.’ Feliĉe li svingis siajn membrojn.
Mi direktis min al grupo, kiu ariĝis ĉirkaŭ blankhara, ĉirkaŭ kvardekjara virino. ‚Kompreneble’, mi aŭdis la virinon diri, ‚ankaŭ mi saniĝis pere de s-ro Gröning. Mi havis grandegajn stomakajn ulcerojn, mi ĉiam pli maldikiĝis kaj pro doloroj ne plu povis dormi. Dekduope ni estis ĉe Gröning. [...] Li rigardis min, kaj tiam estis al mi, kvazaŭ la ulceroj falus kiel ŝtonoj sur la teron. Ekde tiam mi ne plu havas dolorojn, ĉiam pli dikiĝas, kaj la rentgen-bildoj, kiujn mi farigis, montris nepridebateble malaperon de la ulceroj. Mi metis min je la dispono de la kuracista ekzamenkomisiono. Mi povas diri al vi, ke ili ege miris!’
La virino daŭrigis: ‚Sed tio estas nenio. Pasintsemajne staris ĉi tie sur la korto blinda viro. Li senĉese atendis plurajn tagojn kaj noktojn. Ĉar mi ofte iras ĉi tien, mi rimarkis lin. Mi havis kompaton al li, kaj mi invitis lin al manĝado. ‚Ne’, li malakceptis. ‚Mi devas ne manki en la momento, kiam s-ro Gröning elvenos.’ Tiam mi alportis por li bulkojn kaj diris al li, ke mi zorgos, ke oni venigu lin al la stacidomo. ‚Mi bezonas nenies helpon, ĉar mi povos iri sola al la stacidomo.’ Kaj tiam mi spertis tion per la propraj okuloj. S-ro Gröning venis, kaj la juna viro ekkriis: ‚Mi denove povas vidi!’ Fakte, la vualo malaperis de antaŭ liaj okuloj. Li pnomis al mi, kian saketon mi portas en la mano. Li diris: ‚Jen aŭto veturas, kaj tie estas la numerplato’, kaj sola li trovis la vojon al la stacidomo. Ĉiuj ĉirkaŭantoj ploris pro ĝojo.’"
Malpermeso kuraci far instancoj kaj kuracistaro
Post nelonge ankaŭ la instancoj – antaŭ ĉio la saninstancoj – okupiĝis pri la kazo. Estis fondita ekzamenkomisiono, kaj Bruno Gröning ricevis malpermeson kuraci. Kelkaj influohavaj kuracistoj estis liaj memdeklaritaj malamikoj. Ili penis ĉiurimede malebligi lian agadon kaj postulis, ke li submetiĝu al scienca kontrolo de lia sanigkapablo. Sed kia sinteno kaŝiĝis malantaŭ tiu malpermeso, evidentiĝas el la sekvaj diroj de plej gravaj partoprenantaj medicinistoj: "Gröning povas pruvi, kion li volas, oni tamen ne donos al li permeson kuraci." "Okupiĝi pri Gröning lezas la profesian honoron de kuracistoj." Fine de junio li devis definitive forlasi Herford. Ĉiuj penoj por akiri permeson kuraci malsukcesis.
